Amoniaczki i wiszące serca, czyli moje Walentynki

Nie jestem zagorzałą fanka tego dnia w wydaniu komercyjno -handlowym , ale uważam , że każda okazja, pretekst do okazania sobie miłości i uczucia jest dobrą okazją.
Dziś dla moich chłopców -wszystkich trzech - dużo miłości w tym miłosnym dniu:)
I Wam życzę miłości , miłości , miłości - w różnych wydaniach i różnego rodzaju, niech każdy znajdzie swoją na nowo.

Amoniaczki


1 kg mąki 
1 szklanka mleka (200 ml)
3 jaja
2 szklanki cukru
4 łyżeczki (od herbaty) płaskie amoniaku
1 margaryna (250 gram)
1/2 łyżeczki soli


Z jajek, mleka, cukru i amoniaku robimy rozczyn, przykrywamy ściereczką i odstawiamy na ok 10 - 12 godzin.
Następnie siekamy mąkę z margaryną , dodajemy sól i rozczyn. Wyrabiamy ciasto . Gotowy placek przed wykrawaniem foremkami posypujemy cukrem kryształem i dociskamy wałkiem , a następnie robimy ciasteczka.
Ja piekę na blasze wyłożonej papierem do pieczenia, w temperaturze ok.180 stopni Celsjusza.
Amoniaczki można przechowywać bardzo długo.

Życzę udanych wypieków i smacznego !!!

P.S zdjęcia dekoracji dodam po południu









Hymn do miłości
 Kazimierz Przerwa-Tetmajer

 Tyś jest najwyższą z sił, wszystko ulega tobie, 

miłości! 

Życie jest żądzą, a tyś z żądz największą, 

prócz samej żądzy życia; duszą duszy 

i sercem serca życia tyś jest, 

miłości! 

Jeśli największym szczęściem zapomnienie, 

bezwiedza i niepamięć własnego istnienia; 

toś ty jest szczęściem szczęścia, ty, co dajesz 

omdlenie duszy i omdlenie zmysłom 

i myśli kładziesz kres upajający, 

miłości! 

Jeśli złudzenia są jedynym dobrem, 

toś ty największym dobrem, najsilniejsze 

ze wszystkich złudzeń ty, moc mocy, 

pierwotna, dzika, nie znająca kiełzań, 

święta potęgo, 

miłości! 

Jeśli pragnienia są jedyną ową 

poręczą, która chroni 

od upadnięcia w przepaść rozpaczy i wstrętu; 

jeśli są jedynym 

mostem, po którym można iść nad odmęt nudy; 

jeśli jedynym są lekarstwem, które 

broni od cierpień zwątpienia i zbrzydzeń, 

pogardy świata i od samowzgardy: 

to ty, o matko pragnień, jesteś ową 

poręczą, mostem i lekarstwem, jesteś 

zbawczynią ludzi, 

miłości! 

Czas idzie i zmieniają się wiary, 

bóstwa w proch upadają jedne po drugich, 

dziś czczone, jutro deptane, 

przechodzą przed oczyma ludzkości, 

by więcej nie powrócić: 

ty trwasz wieczysta, jak strach, głód i zawiść, 

pierwotna, tak jak one, 

jak one tryumfalna, 

nad wszystko wyniesiona, niepokonana 

niczym i nigdy, tak jak one, 

pierwotna, dzika potęgo 

miłości! 

Wdzięku, piękności natury, 

kędyś jest wobec wdzięku i piękna miłości? 

Jesteś jak rama 

do obrazu, jak otęcz promieni 

skrzącemu kręgowi słońca. 

Kędyś jest, liściu róży, 

wobec ust ukochanej? 

Kędyś, szafirze niebios, morza błękicie, 

wobec ócz ukochanej? 

Kędyś, szumie jaworów i śpiewie ptaków 

w wiosenne rano, 

wobec głosu ukochanej? 

Kędyś, ciszo grot pośród paproci 

pod gęstymi zaplotami bluszczów, 

wobec milczenia ukochanej? 

Kędyś jest, śniegu, różowiony blado 

od blasku słońca, 

wobec koloru ciała ukochanej? 

Kędyście, linie cudowne 

gór i skał, kędy łuk tęczy świetlisty, 

kędy przepysznych wodospadów wstęgi, 

smukłe narcyzy, palmy wybujałe, 

kędy obłoki lotne i powiewne 

wobec kształtów ciała ukochanej? 

Kędyś, mchu miękki, liściu aksamitny, 

wobec jej piersi dotknięcia i dłoni? 

Kędyś, marmurze gładki, grzany słońcem, 

wobec jej białych bioder, spływających 

cudowną linią 

w odurzający wzrok, dech wstrzymujący 

kształt, który rękę przykuwa do siebie? 

Kędyś jest, czarze nocy księżycowej, 

czarze poranku, kiedy słońce wschodzi 

zza gór dalekich; 

uroku jezior, co się nagle jawią 

pośród skał senne, 

i tej zieleni złocistej, ze szczytów 

widzianej w dali: 

wobec czaru ukochanej? 

Kędyś jest, melancholio wieczorów jesiennych, 

wobec jej smutku? 

Kędyś, wesele letniego południa, 

przy jej radości? 

Kędy o sławie sny, sny o potędze, 

zwycięstwach dumy, odpłaceniu krzywdy, 

o nieznoszeniu niesprawiedliwości: 

wobec snów o ukochanej? 

Kędyś, pragnienie posiadania złota, 

przy posiadania jej ciała pragnieniu? 

Kędyś jest, żądzo poznania wszystkiego, 

co jest poznanym albo nim być może, 

wobec pragnienia poznania wskroś duszy 

ukochanej kobiety? 

Tak, tyś największą z sił, tyś życiem życia, 

miłości! 

Najsłodszą rozkosz i najsroższą boleść 

ty sprawiasz; tyś jest, tak jak śmierć, królową 

wszechistnień ziemskich, pierwotna potęgo, 

miłości!